właściwa wentylacja dachu

Źródła zawilgocenia są dwa:

1. woda wnikająca z zewnątrz w postaci deszczu i śniegu - może być nawiewana pod pokrycie np. przez szczeliny wentylacyjne i pomiędzy dachówkami;

2. para wodna pochodząca z wnętrza domu, przenikająca przez dach i skraplająca się w jego przekroju – źródłem pary wodnej jest każdy domownik, bo wydziela ją przez skórę, ponadto kąpiel, pranie, gotowanie. Para wodna staje się kłopotliwa, gdy ochłodzona zaczyna się skraplać w przekroju dachu. Folia paroizolacyjna układana od strony pomieszczeń ma za zadanie ograniczyć jej napływ, nie zawsze jest jednak całkowicie skuteczna, dlatego konstrukcję dachu wykonuje się jako wentylowaną, by wraz z wymianą powietrza usuwać też wilgoć.

Wentylację połaci dachu realizuje się na trzy sposoby:

 

1. Ocieplony dach z jedną szczeliną wentylacyjną pod pokryciem – na krokwiach układa się folię wstępnego krycia o wysokiej paroprzepuszczalności (membranę) i przybija się do nich ruszt z kontrłat i łat, na którym układa się pokrycie. Ocieplenie wypełnia całą przestrzeń pomiędzy krokwiami i styka się z folią. Szczelina wentylacyjna powstaje pod pokryciem.

 

 

2. Ocieplony dach z dwoma szczelinami wentylacyjnymi – tak jak w poprzednim układzie, jedna szczelina wentylacyjna znajduje się pod pokryciem, a drugą tworzy się między ociepleniem, a folią wstępnego krycia o niskiej paroprzepuszczalności lub deskowaniem. Folia, papa układana na deskowaniu oraz samo deskowanie zatrzymują ruch pary wodnej, dlatego druga szczelina wentylacyjna jest konieczna.

 

 

3. Nieocieplony dach nad poddaszem nieużytkowym – na takim strychu właściwie nie ma pary wodnej, charakterystycznej dla pomieszczeń użytkowych. Otwory wentylacyjne w okapie, kalenicy oraz ścianach szczytowych zapewniają swobodną wymianę powietrza.

Autor: Joanna Dąbrowska
zdjęcie: Isover